SÜNEN İBN-İ MACE

Bablar Konular Numaralar

KİTABU’L-EDEB

<< 3791 >>

DEVAM: 53- ZİKİR (YANİ ALLAH'I ANMA) FAZİLETİ BABI

 

حدّثنا أَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ. حدّثنا يَحْيَى بْنُ آدَمَ عَنْ عَمَّارِ بْنِ رُزَيْقٍ، عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ، عَنِ الأَغَرِّ، أَبِي مُسْلِمٍ، عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ وَأَبِي سَعِيدٍ؛ يَشْهَدَانِ بِهِ عَلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم  قَالَ ((مَاجَلَسَ قَوْمٌ مَجْلِساً يَذْكُرُونَ اللهَ فِيهِ، إِلاَّ حَفَّتْهُمُ الْمَلاَئِكَةُ، وَتَغَشَّتْهُمُ الرَّحْمَةُ، وَتَنَزَّلَتْ عَلَيْهِمُ السَّكِينَةُ، وَذَكَرَهُمُ اللهُ فِيمَنْ عِنْدَهُ)).

 

Ebû Hureyre ve Ebû Saîd(-i Hudrî) (r.a.)'dan rivayet edildiğine göre bu iki zât Nebi (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)'in şöyle buyurduğuna şehâdet etmişlerdir: «Bir mecliste oturup da orada Allah'ı anan her (müslüman) cemaatı melekler kuşatır, onları rahmet kaplar, üzerlerine sekînet (Allah'ın rızâsı, vakar ve sükûnet) peyderpey iner ve Allah, katındaki (melek) ler arasında onlardan (övgü ile) söz eder.»

 

 

AÇIKLAMA:      Ebu'd-Derda (r.a.)'ın hadisini; Tirmizi , Hakim, Ahmed, Malik, Beyhaki ve Tabarani de rivayet etmişlerdir. Bu hadisin sonunda bulunan Muaz bin Cebel (r.a.)'ın sözü hadisin senedine bağlıdır. Ravisi Ziyad bin Ebi Ziyad'dır. Tuhfe yazarının beyanına göre bu durum Malik'in rivayetinde belirtilmiştir. Buradaki rivayete göre Muaz (r.a.)'ın rivayet ettiği parça onun sözüdür, yani Nebi (s.a.v.)'in buyruğundan değildir. Fakat Ahmed, Beyhaki ve İbn-i Abdilberr bu parçayı merfu olarak, yani Nebi (Aleyhi'ssalatü ve's-selam) 'dan rivayet edilmiş şekilde nakletmişlerdir. Bu hadis Allah'ı anmanın, kişinin kendi malını ve canım Allah Uğrunda. feda etmesinden daha çok sevab olduğuna delalet eder.

Ebu Hureyre (r.a.) ile Ebu Said (r.a.)'den rivayet edilen ikinci hadisi; Müslim, Tirmizi ve Ahmed de rivayet etmişlerdir. Bu hadiste geçen "Sekinet" sükunet, vakar ve rahmet manalarına yorumlanmıştır.

 

Bu hadis, birkaç müslümanın bir araya gelerek Kur'an-ı Kerim, hadisler, fıkıh kitabIarı ve benzeri dini eserleri okumalan, dini sohbetlerde bulunmaları veya yukarda bir kısmı anılan zikir ve tesbihlerde bulunmalarının meşru ve çok sevab olduğuna delalet eder.