DEVAM: 3- UMRA (BİR
ŞEYİ BİR KİMSEYE ÖMRÜ BOYUNCA VERMEK) BABI
حدّثنا
مُحَمَّدُ
بْنُ رُمْحٍ.
أَنْبَأَنَا
اللَّيْثُ
بْنُ سَعْدٍ،
عَنِ ابْنِ
شِهَلبٍ،
عَنْ
سَلَمَةَ،
عَنْ
جَابِرٍ؛
قَالَ: سَمِعْتُ
رَسُولَ
اللهِ صلى
الله عليه
وسلم يَقُولُ: ((مَنْ
أَعْمَرَ
رَجُلاً
عُمْرَى لَهُ
وَلِعَقِبِهِ،
فَقَدَ
قَطَعَ
قَوْلُهُ حَقَّهُ
فِيْهَا،
فَهِيَ
لِمَنْ
أُعْمِرَ وَلِعَقِبِهِ)).
Câbir (bin
Abdillah) (r.a.)'dan rivayet edildiğine göre kendisi: Ben, Resulullah
(Sallallahu Aleyhi ve Sellem)'den şöyle buyururken işittim, demiştir: «Kim umra
usûlü ile bir malı bir adama ve onun nesline verirse artık (söylediği) sözü
onun o maldaki hakkını kesmiş olur. Bu itibarla o mal, umra usûlü ile verilen
adama ve onun neslinedir.»