DEVAM: 14- ALLAH
YOLUNDA SAVAŞ İÇİN AT BAĞLAYIP HAZIRLAMAK BABI
حدّثنا
أَبُو
عُمَيْرُ
عِيسى بْنُ
مُحَمَّدُ
الرَّمْلِيُّ.
ثنا أَحْمَدُ
بْنُ يَزِيْدَ
بْنِ رَوْحٍ
الدَّارِميُّ،
عَنْ مُحَمَّدُ
بْنِ
عُقْبَةَ
الْقَاضِي،
عَنْ أَبِيهِ،
عَنْ جَدَّهِ،
عَنْ تَمِيمٍ
الدَّاريِّ؛
قَالَ: سَمِعْتُ
رَسُولُ
اللهِ صلى
الله عليه
وسلم يَقُولُ: ((مَنِ
ارْتَبَطَ
فَرَسَاً فِي
سَبِيلِ
اللهِ، ثُمَّ
عَالَجَ
عَلَفَهُ
بِيَدِهِ،
كَانَ لَهُ
بِكُلِّ
حَبِّةٍ
حَسَنَةٌ))
في الزوائد
في إسناده:
مُحَمَّد
وأبوه عقبة وجده.
وهم مجهولون.
والجد لم
يسمّ.
Temîm ed-Dârî
(r.a.)'den rivayet edildiğine göre; Resulullah (Sallallahu Aleyhi ve
Sellem)'den şöyle buyururken işittim, demiştir: «Kim Allah yolunda (savaşmak
için) bir at (edinip) bağlar, sonra onu kendi eliyle yemlerse, her yem tanesine
karşılık o kimse için bir hasene (sevab) olur.»
Not: Zevaid'de
şöyle denilmiştir: Bunun senedinde Muhammed, babası Ukbe ve dedesi bulunur.
Bunlar meçhill kimselerdir. Muhammed'in dedesinin ismi de belirtilmemiştir.